Mantelzorger..Echt niet!..Echt wel?!..

Eerlijk gezegd heb ik de afgelopen tijd nogal een drempel gevoeld om weer wat te schrijven.

Los van dat alle fijne initiatieven mij heel veel kosten en een grote weerslag hebben op hoe ik mij voel, drukt het hele proces mij ook behoorlijk met de neus op de feiten.

De afgelopen jaren hebben mijn vriend Gert en ik in kleine stapjes een manier van leven gevonden die mij zo min mogelijk ziek maakt. Dat is heel geleidelijk aan gegaan en stilletjes een nieuwe normaal geworden.

In dit hele proces naar Utah, kom ik weer meer in contact met de ‘normale’ wereld en hoe druk mensen in hun leven zijn. Ineens sta ik ongevraagd in een referentiekader wat ik al tijden kwijt was omdat ik nog maar weinig social contacten kan onderhouden. En dat maakt nogal wat in mij los.

Het geweldige initiatief van mijn vriendinnen voor het organiseren van de loterij op de Jaarmarkt kon eigenlijk op geen slechter moment zijn gekomen. Net in die weken van voorbereiding en uitvoering moest mijn vriend namelijk weg voor een project in het buitenland. Dat gebeurd wel vaker, en ook hier hebben we een modus operandus voor gevonden, maar deze keer was hij langer weg en was het veel drukker aan mijn kant.

In onze voorbereiding voor zijn vertrek, dan plannen we wat ik wanneer eet, wat mijn focus is elke dag, wie mij kan helpen als de druk te groot wordt en nog veel meer kleine grootheden, kon ik er ineens niet meer onderuit.

Hij is al jaren mijn mantelzorger..

Iets waar ik mij meteen hevig tegen heb verzet. Ik ben 44 jaar, heb altijd full time gewerkt, daarnaast mijn huishouden gerund, geen obstakel was mij te groot…ik heb notabene op volwassen leeftijd met merit mijn Master gehaald aan de universiteit van Liverpool, gewoon naast mijn gezin en full time baan…Hoezo mantelzorger?!

Al heb ik de afgelopen weken erg mijn best gedaan dit feit te bevechten en ook om het een plekje te geven, ik merk weer dat ik boos word als ik dit op mijn scherm tik.

Ik ben een verzorger, ik wil er geen nodig hebben. Maar…ik kan er niet onderuit. Ik heb een mantelzorger, het is niet anders, hoort bij de nieuwe normaal en ik ben hem intens dankbaar voor ALLES wat hij doet! Ik heb de liefste mantelzorger en de beste bovendien.

Maar hopelijk kan het woordje mantelzorger na oktober uit bovenstaande zin verdwijnen..