Mijn LEEF-dag, LEEF jij?..

Het is vandaag precies 7 jaar geleden dat ik werd terug gereden naar het ziekenhuis met een complete buikvlies ontsteking en een ernstige septische shock. Elk jaar daarna vier ik op deze datum mijn LEEF-dag. Dankbaar dat ik er nog ben..

5 jaar later en na drie jaar proberen een post hierover te schrijven, poste ik in 2017 onderstaande stuk met daarin mijn belangrijkste les..LEEF jij?

Het is vandaag mijn LEEF dag….
5 jaar geleden op deze datum hing mijn leven aan minder dan een zijden draadje en had ik geen flauw idee wat dat allemaal teweeg zou gaan brengen…Hoe mooi het mij zou maken.

Dit is het tweede jaar dat ik kan rouwen
Maar ook kan vieren wat het mij voor een wonderbaarlijke cadeaus heeft gegeven.

Ik koos voor een Gastric Bypass operatie die mijn leven moest verbeteren en verlengen maar het ging gruwelijk mis.

Twee dagen na thuiskomst werd mijn situatie zo slecht dat ik geen zuurstof meer kon opnemen en mijn organen begonnen op te geven. Ik moest terug naar het ziekenhuis. Happend en vechtend voor lucht werd ik in de auto door Roel teruggereden. Achterin zat mijn moeder, ze riep en zei alles wat ze kon bedenken om mij bij de tijd te houden. Ik deed alles wat ik kon maar voelde dat ik aan het verliezen was, ik stikte martelend traag. De weg naar het Slotervaart ziekenhuis is hels geweest net als de maanden erna.

Bijna drie maanden na mijn spoedopname in het ziekenhuis mocht ik op eigen verzoek naar huis en het duurde nog een ruime maand voor ik weer kon gaan eten en drinken en in mijn eigen bed kon slapen. Eeuwige dank aan de apotheker, de thuiszorg en de gespecialiseerde thuiszorg.

Gedurende deze maanden kon ik mijn kinderen amper zien, laat staan vasthouden! Ik kreeg geen antwoord als ik vroeg of ik het ging overleven.. kon niet eens mijn armen zelf optillen, vond douchen toen dat eenmaal kon het meest indrukwekkende cadeau ooit ook al moest ik de rest van de dag bijslapen. Ik was blij als het weekend was omdat de hels pijnlijke ingrepen dan even werden uitgesteld.

Ruim twee jaar na de complicatie werd hersenletsel vastgesteld. Door zuurstof tekort op 10 juni..Hier heb ik bijna twee jaar voor gerevalideerd bij Reade in Amsterdam, om ermee om te leren gaan.

Toch brengt zo’n ervaring het meest kostbare cadeau ooit.
Het geeft je een niet te evenaren blik op je leven. Ik werkte full time vol frustratie maar met overgave, ik studeerde voor een master en mijn leven zat vol ‘moeten’.

Mijn inzicht….het maakt allemaal niks uit. Waar je naar verlangt als het niet meer kan, zijn de kleine dingen. Een knuffel, een telefoontje, een glaasje wijn op het strand met spelende kinderen in het zicht, een ‘ik hou zo veel van jou!’. En toch worstel en rouw ik nog met grote regelmaat over wat ik verloren heb.

Kijk eens naar je leven!

Doe je wat je het liefste zou doen als je morgen dood gaat? Het is zomaar voorbij! Waar droom jij van, waar zou je alles voor overhebben..

Kom in actie! Kies je beste leven en maak het realiteit. Alsjeblieft!

Ik ben dankbaar voor mijn ervaring. Dankbaar voor de hel op aarde..! Ik ben dankbaar voor mijn kinderen, Roel die mij terug reed naar mijn overleving, mijn ouders, Claire die elke dag aan mijn bed zat, Krista, Ellenen alle anderen die naast mijn bed of vanaf afstand mij alle reden hebben gegeven om het ogenschijnlijk verloren gevecht vol te houden en te overwinnen. Extreem dankbaar voor Gert die mijn leven nu zo veel leuker maakt.

Het is mijn plicht om ervoor te zorgen dat ik met de inzichten die ik heb gekregen mijn leven zo leef zoals ik het droom. Mijn leven kreeg een vervolg, niet vanzelfsprekend maar onbetaalbaar. Als ik weer mijn laatste hoofdstuk binnen stap zorg ik nu dat er geen spijt in mij achterblijft. En jij?

Nu 67 kilo lichter en wat hersenletsel rijker, ben ik een gelukkiger mens. Ik kies voor mijn geluk en kom ervoor in actie…zelfs als het pijn doet..

Ik rouw vandaag de afgelopen en komende periode met veel tranen. Ik vier vandaag op een fantastische ontspannen manier. Dit is mijn LEEF-dag….LEEF jij?